"Inspirerende ontmoetingen, global warming tackelen en... leren fietsen"
Het is 7 uur en de wekker zoemt zachtjes. Relax. Files en toeterende auto’s? Ken ik niet, want van mijn appartement is het maar een stapje naar VITO. Om 8.30 uur kom ik binnen. Tijd om iedereen hi! te zeggen. Dankzij het flexdesk-beleid van VITO krijg ik de kans altijd weer nieuwe collega’s te ontmoeten. Interessant om te vernemen waar zij aan werken.
UrbClim
Bij VITO sleutel ik aan een globaal klimaatmodel voor steden, het zogenoemde UrbClim-model. Aan het hoofd van ons team staat Koen De Ridder. Ons einddoel? Dat model ter beschikking stellen van steden en lokale gemeenschappen, zodat ze zich degelijk kunnen voorbereiden op de impact van klimaatverandering en meer specifiek de 'urban heat islands'.
Ik werk hieraan mee in het kader van mijn PostDoc in klimaatwetenschappen, van september 2016 tot maart 2017. Tja, als je dit leest, ben ik weer vertrokken naar mijn thuisstad, Delhi in India. En inderdaad, ik wil het UrbClim-model ook voor Dehli toepassen en projecties maken over welke impact klimaatverandering op mijn stad zal hebben.
Elke maandag hebben we een meeting in Mol samen met onze teamleden die in onze vestiging in Berchem werken. Voor mij was het echt inspirerend om te zien met welke projecten mensen bij VITO bezig zijn.
Daarnaast heeft ons team ook een memory of understanding ondertekend met een onderzoeksteam in India. Af en toe staat er dus ook een televergadering met mijn thuisland op het programma. VITO werkt trouwens al een tijdje samen met TERI University (Delhi).
Natuurlijk neem ik ook de tijd om aan mijn papers te schrijven. Ik vind het erg handig dat er bij VITO individuele werkruimtes met glazen wanden zijn waar je rustig kunt werken. Alle meetings vinden plaats in het Engels, al heb ik ondertussen wel wat Nederlandse woordjes en zinnetjes opgestoken. De mensen hier zijn trouwens supervriendelijk. Ze schakelen meteen over op het Engels. In andere Europese landen waar ik verbleven heb, was dat soms anders.
Flink gekruid
’s Middags eet ik vaak in mijn appartement – een lekker gekruide maaltijd op z’n Indisch! Maar ik ga ook met mijn collega’s naar de cafetaria. Of als het druk is, eet ik gewoon op kantoor. Weet je, ik heb hier brood bij het ontbijt leren eten. Dat kennen we in India niet. Het brood en de sandwiches hier zijn geweldig. Net als de frietjes. En de ijsjes met speculaassmaak op de boerderij hier in de buurt. Vlees heb ik niet geproefd, ik ben vegetariër!
Na het werk doe ik een telefoontje naar mijn familie in India, waar het vier en een half uur later is dan hier. ’s Avonds is er dan tijd om te socializen met de internationale gasten die bij VITO verblijven. Een biertje, ook dat kende ik niet, maar het smaakt me best.
Op twee wielen
Een opmerkelijk verschil tussen India en Europa is de werkcultuur. In mijn thuisland heb je geen privéleven meer als je voor een bedrijf werkt. Hier is er een mooi evenwicht. Ik had dus vrije tijd … Wat ik daarin deed? Ik ben opnieuw beginnen te tekenen. Maar vooral heb ik een nieuwe hobby: fietsen! Dat had ik in Delhi nooit geleerd. De zoon van mijn promotor Koen had een fiets die me precies paste – niet te groot, dus. Ik was zó bang om te vallen. Twee keer heb ik een stevige tuimelpartij gemaakt, maar na een week kon ik fietsen. Wie had dat ooit gedacht!