Maria Culman Forero is 33 en emigreerde drie jaar geleden van Colombia naar Vlaanderen. De aanleiding? Een interessante PhD over remote sensing toepassingen in land- en bosbouw bij VITO, in samenwerking met KU Leuven. Sindsdien verlegt ze elke dag letterlijk en figuurlijk haar grenzen in een boeiend en innovatief project.
Een oude droom, een nieuwe taal en een choquerende Vlaamse gewoonte.
“Ik koos destijds voor een opleiding als ingenieur, omdat ik altijd al affiniteit had met wiskunde en programmeren. Mijn brein houdt van logica”, vertelt Maria. “Ik behaalde twee bachelordiploma’s: als ingenieur in energie en in mechatronica. Twee domeinen die niet direct te maken hebben met remote sensing.”
Remote sensing of aardobservatie is een onderzoeksdomein dat gebruik maakt van drones, satellieten en beeldmateriaal. Dat biedt interessante toepassingen in de innovatie rond landbouw en waterbeheer. “Het onderzoek waaraan ik werk, spitst zich toe op land- en bosbouw, om met meer precisie gronden te kunnen beheren. Artificiële intelligentie creëert een nieuwe dimensie in dit domein. Dankzij de ervaring en kennis van mijn twee supervisoren – van VITO en van KULeuven leer ik elke dag zo veel bij.”
Een jarenlange droom
Maria groeide op en studeerde in Bucaramanga in Colombia. “Na mijn middelbare school kreeg ik een beurs aangeboden voor de universiteit. Als tegenprestatie werkte ik tijdens mijn opleiding aan de faculteit. Later ging ik ook officieel als onderzoeker aan de slag aan de universiteit.”
Maar de overheid zette de subsidiëring van het project stop en Maria moest op zoek naar een nieuwe uitdaging. “Tijdens mijn bachelorjaren droomde ik er al van om in het buitenland een PhD te halen. Het idee prikkelde me opnieuw en ik ging op zoek.”
In haar zoektocht naar PhD-beurzen vond Maria een interessante aanbieding – een onderzoek rond remote sensing - op meer dan achtduizend kilometer van huis. “Ik solliciteerde, werd geselecteerd, deed een assessment, ... en had de job. Ja, ik was superenthousiast toen ik het bericht kreeg”, vertelt Maria, “al moest ik even opzoeken waar ik naartoe ging. Ik wist niets van België, behalve dan dat het het hart van Europa is.”
Cultuurshock
Maria staat nuchter in het leven en kijkt pragmatisch naar haar emigratie. “Ja, Belgen zijn eerder gereserveerd in vergelijking met Zuid-Amerikanen. Anderzijds is het aan mij om me aan te passen. Je kan je integratie niet forceren. Anders zou je constant met frustratie leven. Wat ik wel niet begrijp in België? Dat de winkels sluiten om 18 uur. En dat alles gesloten is op zondag. Dat was mijn cultuurshock.”
Intussen woont Maria in het bruisende Berchem. “Eerst woonde ik een tijd in Mol, dicht bij VITO. Mijn appartement was omgeven door bossen en lag vrij ver van het stadscentrum. Dat was voor mij moeilijk om een netwerk op te bouwen. Zeker toen de corona-lockdown elke vorm van sociaal leven lam legde. Antwerpen is voor mij een veel betere plek, met een oneindig aanbod aan cafés, cultuur en activiteiten. Er zijn hier treinen naar elke hoek van het land. Ik heb hier echt mijn draai gevonden.”
"Dat VITO me deze kans gaf!"
Maria volgt ook Nederlandse les. “Naast taallessen doe ik pilates en ontdek ik graag nieuwe steden en restaurants. Ik geloof dat mijn toekomst in België ligt, dus ik probeer me zo goed mogelijk te integreren. Als mijn PhD afgewerkt is, dan zou ik graag in de private sector of de industrie gaan werken. En dan sta je toch sterker als je de taal machtig bent.”
“Iemand aanwerven vanuit Colombia om aan een project te werken? Ik kan nog altijd niet geloven dat VITO me deze kans gaf! Het betekende heel veel voor mij en voor mijn carrière: een nieuw werelddeel, een nieuw onderzoeksdomein, een compleet ander leven. Ik werk elke dag aan mijn jarenlange droom om een PhD te behalen. VITO betekent in dat opzicht heel veel voor mij.”
