Hallo, mijn naam is Alessia Pancaro en ik kom uit Santa Maria Capua Vetere in Italië. Afgelopen maart ben ik begonnen met mijn doctoraat over de ontwikkeling van een ‘biosensing platform voor lectinedetectie gerelateerd aan cerebrovasculaire aandoeningen met behulp van nanoplasmonics’ in de unit Health. De afgelopen periode ben ik, net als iedereen, overweldigd door COVID-19. Het was er plotseling en allerlei uitdagingen kwamen op ons af. Binnen een paar dagen moesten we onze gewoontes veranderen, ons aanpassen aan de nieuwe situatie en het evenwicht terugvinden.
Het menselijke contact bij VITO is nu tot een minimum beperkt, maar we houden contact en volgen de voortgang van het project op via regelmatige Skype-vergaderingen. Mijn begeleiders (Dr. Inge Nelissen en Dr. Michal Szymonik) moedigden me aan om mijn onderzoek verder te zetten tijdens deze wereldwijde pandemie. Ik probeerde mijn experimenten binnen een paar dagen uit te voeren en zoveel mogelijk thuis te werken. Van week tot week heb ik mijn werkschema aangepast aan de nieuwe gezondheids- en veiligheidsmaatregelen. Alles bij elkaar genomen, heb ik geluk omdat ik de gelegenheid had om mijn experimenten verder te zetten (al was het langzaam).
De annulering van de bijeenkomst in Oxford met mijn Europese groep NanoCarb was het eerste plan dat voor mij veranderde. De internationale samenwerking met mijn Europese partners is bemoeilijkt, zoals bijvoorbeeld door de stopzetting van het verzenden van materialen tussen onze laboratoria, maar de menselijke relaties (zoals pub zoom-oproepen) en discussies voor toekomstige samenwerkingen werden niet beïnvloed. Al mijn vakantieplannen zijn veranderd, zoals waarschijnlijk voor iedereen. Een paar vrienden en vervolgens mijn ouders zouden me komen opzoeken. Ik zou dan vrijaf hebben genomen om met hen in België rond te reizen, maar uiteraard werd alles uitgesteld (gelukkig niet afgelast).
Tijdens deze moeilijke periode gaf iedereen het op om vrienden te zien voor een praatje onder het genot van een goed Belgisch biertje, dat mis ik het meest! COVID-19 heeft er echter wel toe geleid dat velen het belang van menselijke interacties opnieuw hebben leren waarderen. Vanaf de eerste dag van de Italiaanse grensafsluiting startte ik de goede gewoonte om lange skype-gesprekken te voeren met mijn familie en vrienden, om me er van te vergewissen dat ze veilig en wel waren. Hoewel ik ver weg ben, volg ik alles wat er in mijn land gebeurt op de voet.
Tot slot, zoals de Italiaanse premier Conte zei: Let's stay away today to hug each other more warmly and to run faster tomorrow.
- Alessia
